Het eerste uur reden we vanochtend langs veel feestelijk versierde woningen van Acadiers. Ze nemen het Acadierschap hier wel bloedserieus hoor, met eigen vlag en al.
De eerste stop was het Kouchibouguac NP waar we naar goed gebruik weer wat wilden gaan wandelen. De eerste wandeling was naar het strand, waar de grootste kolonie zeezwaluwen van Canada zou zijn. Hier waggelen ook de plevieren over het strand, langs de schuwe zeehonden die languit in de zon liggen te genieten. (Ik citeer) Oké, geen zwaluw in de hand is tot daar aan toe, maar er was er in de lucht ook niet een te vinden! Plevieren, een enkele verdwaalde meeuw was alles dat er vloog en het enige dat er op het stand lag waren Canadezen. Volgens het boek is het zeewater hier warmer dan waar dan ook in Canada, maar aan het strand bleek dat dat 17 graden was. Toen ontstond bij ons niet direct de neiging terug te gaan om zwemspullen te gaan halen.
Dan maar de volgende wandeling, een veen/moerasgebied waar een plankieren wandeltocht zou zijn uitgezet. Nu, voor de eerste kilometer of zo, waar we langs maar soms ook door de modder moesten laveren. Toen ik ook nog overvallen werd door een zwerm gemeen stekende muskieten formaat ooievaar, vonden we het mooi en hebben we het park de rug toegekeerd.
Het tweede uitstapje naar de Hopewell Rocks echter was juist leuker dan gedacht. We zitten hier aan een baai die een gigantisch getijdenverschil van 10 tot 14 meter kent. Mede daardoor zijn er allerlei pilaarachtige rotsformaties ontstaan waar je met laag tij tussendoor kan lopen en met hoog tij alleen als eilandjes herkent. We boften dat het toevallig laagtij was toen we hier arriveerden, zodat we meer dan een uur tussen de zeer uiteenlopende formaties hebben gelopen. Erg leuk. En morgen boffen we weer, want wanneer we hier vertrekken is het juist hoog water en kunnen we de omgekeerde situatie goed zien. We zijn benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten