Maandag 24 augustus. De laatste dag

Omdat we een late checkout wisten te regelen hadden we ruim de tijd om nog een laatste keer de stad in te gaan. De openbare bibliotheek en vooral het Massachusetts State House stonden op het programma.

Vooral dat laatste bleek een bezoek meer dan waard, mede doordat je met een tour echt in de vergaderkamers van de Senate en Congress van de staat kon komen, in een gebouw dat druipt van de Amerikaanse geschiedenis. Nog even lunchen en dan op ons gemak met de taxi naar het vliegveld. Opnieuw bleek dat het weer ons deze trip per saldo heel gunstig gestemd is geweest. Hurricane Bill kwam langs, op onze laatste camping regende het 10 centimeter in een etmaal, maar wij hebben het steeds droog gehouden. Echter, toen we uitstapten op het vliegveld begon het toch te regenen! Uiteindelijk konden we door de immense regenbuien pas een uur later dan gepland vertrekken en moesten we nog van startbaan veranderen.

Canadezen en Amerikanen klaagden steen en been over het weer, de koudste maanden sinds registratie, de natste zomer in 45 jaar, enz, enz.

Dan zijn wij er met pakweg twee dagen echt slecht weer, heel mooi doorheen gerold.

Ondanks de vertraging bij de start toch op tijd aangekomen, dat krijg je als je een hurricane als staartwind hebtJ

Het was weer een mooie tocht, alle lezers bedankt voor de aandacht.

Zondag 23 augustus. Mooie en leuke stad, Boston.

Vanochtend begonnen we met een hop on hop off rondrit door de stad. Het eten in Legal Seafoods was mij gisteren niet geheel goed bekomen, dus we “hopden” pas in de tweede ronde off. Dat was in Cambridge aan de andere kant van de rivier, waar we de Metro namen naar Harvard Square om er een kijkje te nemen bij de Harvard Universiteit. Nu, dat is een absoluut indrukwekkende verzameling van faculteiten en campussen op een immens groot terrein. Het ene gebouw is nog imponerender dan het andere. Daarna terug naar Boston, waar we door Beacon Hill gezworven hebben, een mooie woonwijk met grote huizen. De straten hebben hier nog deels gasverlichting!

Vervolgens het deel gelopen van de freedom trail dat we gisteren nog niet hadden gehad, en het was alweer na vijven. Na enig wikken en wegen besloten we sportief terug te lopen naar het hotel, ongeveer een uur.

We wilden de reis afsluiten zoals we hem begonnen waren, met een echte Amerikaanse hamburger. Tegenover het hotel is een tent die ons aangeraden was, dus daar naar toe. Eenmaal binnengekomen was het er zo’n donkere en lawaaierige boel dat we besloten direct rechtsomkeer te maken. Hier geen hamburgers voor ons, hoe lekker ze ook mogen zijn.

Weet je wat, aldus Cora, we nemen een taxi naar het Hard Rock Cafe. Dat heb ik ergens in de stad gezien. Na enige omzwervingen, omdat het van locatie veranderd was hetgeen de chauffeur ontgaan was, stonden we vrijwel op de plaats waarvan we anderhalf uur tevoren besloten hadden terug te lopen naar het hotel…. Handig die Kooghen hè.

Morgen terug naar huis.

Zaterdag 22 augustus. Naar Boston.

Om half zeven liep de wekker af, want we hadden afgesproken de camper vroeg in te leveren. Om kwart over 9 zou een vervoersbedrijf ons ophalen en naar Boston brengen. Wel bijna 70 kilometer weg, maar zo konden we nog een ruime dag Boston doen. Het inleveren van de camper verliep soepel, maar taxi hoomaar. Na nogal wat bellen vanuit de verhuurder, kwam hij om 9.45 eindelijk opdagen. Voor 11 uur zaten we op onze kamer die we na enig onderhandelen zo vroeg hadden weten te krijgen en snel daarna de stad in. Boston heeft zeker zijn wolkenkrabbers, maar heeft heel veel oude gebouwen weten te bewaren. Voor Amerikanen is de stad overladen met historie, want de Amerikaanse revolutie tegen de Engelsen ontstond hier. Er is een hele route uitgezet, de FreedomTrail, die langs allerlei plaatsen voert van historisch belang. Deels hadden we ervoor gekozen om deel te nemen in een door een gids begeleide wandeling. Een gids zou ons nadere uitleg geven over de historie, architectuur etc. van de belangrijkste plekken. Helaas viel dat wat tegen. Het meeste dat ze te vertellen had wisten we al wel zo ongeveer. Maar goed, zo gaat het nu eenmaal zo af en toe. Daarna hebben we zelf de rest van de trial gelopen, echt leuk. Om half zeven kwamen we aardig uitgewoond bij het restaurant van vanavond. Voor de ingewijden “Legal Seafoods”, wellicht het meest beroemde Seafood restaurant van de US. Dat hadden we al dagen geleden via internet gereserveerd en dat was maar goed ook, want er stond een tientallen meters lange rij te wachten om een tafeltje te krijgen. Wij niet! Opnieuw hebben we ons op de schelpdieren gestort, zo vaak krijg je die niet, nietwaar. De hoeveelheid was voor ons absoluut niet weg te werken, we moeten kennelijk nog werken aan het verkrijgen van een Amerikaanse maagomvang. (Hetgeen helaas veel te veel Amerikanen wel is gelukt want je ziet hier dikke mensen….)

De volgende twee dagen worden wat spannend. De eerste Tropische orkaan van het seizoen komt richting de US en waar komt hij aan land?? Massachusetts! Noem je dat tropisch? Kennelijk wel, vrijwel nooit komen ze zo noordelijk, maar wij lopen er zomaar tegen aan. Nu zijn orkanen notoir moeilijk te voorspellen, laten we hopen dat deze rechtsomkeert maakt.

Wordt vervolgd.

Vrijdag 21 augustus. Pakken en poetsen.

Vandaag stond geheel in het teken van het pakken en poetsen. Morgenochtend leveren we de camper in en gaan we naar Boston.

We hebben wel in stijl afscheid genomen van het kamperen, want Cora spotte een pracht plekje, dat ook nog voor de gehele periode beschikbaar was. Een kampeerplek met terras, waar vindt je dat?

Vandaag was het wel even afzien, want de zomer is hier nu eigenlijk pas echt losgebarsten en het is buitengewoon warm en drukkend. Maar alles is weer op orde.

Donderdag 20 augustus. Kaap Kabeljauw.

Eigenlijk betekent Cape Cod niets anders dan Kaap Kabeljauw, maar als je er echt in rondrijdt voelt het toch iets anders. Het plan was om vandaag eerst een wandeling te gaan maken op het schiereiland en daarna de Zuidkust van Cape Cod te gaan bekijken. In Nederland zou je je wel even bedenken voordat je 120 kilometer rijdt om een wandeling te maken, maar hier is dat bijna om de hoek. Gezien de af te leggen afstand stopten we onderweg voor koffie, en toen bleek het al bloedheet te zijn… De wandeling ging door duinen en via stranden. Geen millimeter schaduw! Wat te doen?? Nu in dat soort moeilijke situaties zijn we op ons bestJ We improviseren!

We laten de wandeling schieten en besluiten een aantrekkelijk restaurantje te vinden voor de lunch terwijl we de zuidelijke kust volgen.

Het eerste deel van de kust was echt imponerend voor wat betreft de schitterende landgoederen (zie foto). En toen vonden we ook nog een prima restaurant, waar we heerlijke geluncht hebben. De terugweg zou nog zo’n 90 kilometer langs de kust vergen. Als je wilt weten hoe we daar bijna vijf uur over hebben gedaan, moet je dat maar eens aan Cora vragen. We zitten nu bij het kampvuur en morgen wordt het inpakken en schoonmaken. Niet erg, want het is mooi geweest. Zaterdag nog voor twee dagen naar Boston.

Woensdag 19 augustus. Cape Cod.

Vanochtend bleek tijdens het internetten dat er in Nederland tropische temperaturen heersen en er 60 kilometer file voor de stranden stonden.

Ons bleek vandaag zo ongeveer hetzelfde te wachten te staan.

We begonnen een uitermate mooie tocht te maken langs wat ooit de belangrijkste weg door het gebied was en waarlangs dus al 150 jaar of meer gebouwd is. Bedenk, 150 jaar is hier stokoud!

Veel dorpen en de meest uiteenlopende grote en kleine huizen, oude bomen en ook tuinen waaraan meer aandacht is besteed dan er een gazon van te maken en een motormaaier aan te schaffen. Wel buitengewoon warm, wat het de rest van de dag is gebleven.

Na het middaguur kwamen we aan in het “echte” Cape Cod, de landtong die vele tientallen kilometers de oceaan insteekt. Het is deels een Nationaal Park en vooral een heel gewild toeristengebied, want het heeft de mooiste stranden van Massachusetts. Heel Boston leek er vandaag op af te komen, want we hebben bijna een uur in de file gestaan. En dan te bedenken dat we weken lang nauwelijks andere auto’s hebben gezien.

Ik heb het – stoïcijns als altijd – gezien als een oefening in geduld ter voorbereiding op de terugkomst in NL. Geen onvertogen woord!

Na die file konden we goed doorrijden en hebben we het gehele gebied verkend. Het bestaat uit een vele kilometers lange lijn van duinen, met in hun beschutting een achterland dat van een enkele kilometer tot misschien wel tien kilometer breed is. We hebben de plek bezocht waar Marconi in 1902 de eerste draadloze trans-Atlantische telegraafverbinding tot stand bracht en er in de omgeving een leuke wandeling gemaakt. Aan de plek waar de beroemde Pilgrim Fathers aan land gingen (deels in Delfshaven ingescheept) zijn we voorbijgegaan. Met hun komst in 1620 behoorden ze tot de allereerste settlers, maar er is ter plekke niets te zien.

De terugreis verliep vlotter, maar uiteindelijk waren we pas na zessen weer terug op de camping.

Dinsdag 18 augustus. Naar Boston.

We hebben aardig wat van de White Mountains gezien en willen verder. Omdat de totale trip iets sneller is verlopen dan gedacht hebben we twee dagen “over”. Die dagen gaan we doorbrengen in de omgeving van Boston, Cape Cod bijvoorbeeld. Maar, volgens Cora moesten we eerst nog 100 kilometer omrijden om naar St.Johnsbury te gaan, ten einde daar de “hemelbestormende kerk” te bekijken. Nu, dat moet dan ook wel de foto van de dag worden nietwaar. (Wijdhoeklens, met je buik op het gras, dan wordt het nog watJ) Het einddoel vandaag was Middleboro, dat ligt vrij ver ten zuiden van Boston, maar is de plek waar we de camper aan het eind van de week moeten inleveren. We besloten om dwars door het centrum van Boston te rijden. Ondanks de forse verkeersdrukte is dat soepel gelukt, helaas bleek het grootste deel van het traject uit tunnels te bestaan en hebben we van dat deel van de stad nog weinig gezien.

Morgen eerst Cape Cod.

Maandag 17 Augustus. Laatste wandeling in de White Mountains.

De White Mountains zijn onderdeel van de Appalachian Mountains, een bergketen die zich over duizenden kilometers uitstrekt vanaf de staat Georgia tot het einde van de Gaspesie in Canada. Op dat uiterste puntje hebben we een aantal weken geleden ook gewandeld. Het gebergte is ontstaan toen de continenten Amerika en Europa op elkaar botsten.

Die gebeurtenis ligt inderdaad even in het verleden, aangezien die twee nu minstens zes uur vliegen van elkaar liggen. Ooit was het een gebergte dat nu vergelijkbaar zou zijn met de Himalaya, maar erosie en ijstijden hebben de bergreuzen getemd. Wel, vandaag hebben we van dat getemde karakter weinig gemerkt. Opnieuw hadden we aan aantal trails aan elkaar gekoppeld om tot een leuke en ook uitdagende tocht te komen. Dat laatste is uitstekend gelukt. Op een gegeven moment moesten we in nog geen 500 meter 200 meter klimmen, en dat is me toch stijl! Verder nergens een decimeter vlakke ondergrond. Alleen stenen, wortels, modder, stroompjes, ect., ect. Maar de ervaring was per saldo uitstekend! Toen we na vijf uur lopen weer terug waren bij de camper kon ik nog maar met moeite mijn schoenen uitdoen, maar het was een mooie dag. Wie weet, ga ik wandelen ook nog eens leuk vinden…. :)

Zondag 16 augustus. Mount Washington

Vandaag stond Mount Washington op het programma, met bijna twee kilometer de hoogste berg van de White Mountains en daarmee van het oostelijke deel van Noord-Amerika. Aan zelf beklimmen begonnen we niet, maar er gaat ook een treintje naar de top. Al in 1869 is dit spoorlijntje aangelegd. Het is volgens eigen zeggen de eerste “bergspoorlijn” ter wereld, waarvoor veel uitvindingen werden gedaan om het mogelijk te maken. Of dit klopt weet ik niet, men claimt hier snel de beste, grootste, eerste, enz. te zijn. Maar het is een feit dat het destijds echt een prestatie is geweest. Het gemiddelde stijgingspercentage van het ruim 5 kilometer lange traject is 25% (dus hier en daar veel meer) en als je het eerste stoomlocomotiefje ziet dat de wagon ooit omhoog zeulde. Voor geen goud was ik ermee omhoog gegaan. Zodra we de top naderden, golfde de mist van de andere kant over ons heen. Bergen en wij hebben nu eenmaal geen goede verstandhouding, zo ook vandaag weer niet. Het uitzicht viel dus tegen, maar de trip op zich was zeer de moeite waard.

Morgen de laatste dag White Mountains.

Zaterdag 15 augustus. De White Mountains

Vandaag weer op pad, de White Mountains in via de Kancamagus scenic highway, nu hij was zonder meer scenic! Prachtige uitzichten en leuke stops. Het eerste serieuzere wandelingetje ging naar de Sabbaday Falls, een niet hoge maar wel mooie waterval. Daarna nog enkele uitzichtpunten, waarvan een met een verrassende toevoeging. We raakten er aan de praat met een donker gekleurde vrouw die benieuwd was waar we vandaan kwamen. Het werd een heel hartelijk gesprek. Ze hoopte dat we het leuk hadden in de States, en of het de eerste keer was, ect.. Na een geruime tijd kletsen, later ook met haar man en een vriend, verzamelden zich steeds meer kinderen om ons heen, die bijna allemaal van de twee bleken te zijn. Zeven kinderen hadden ze maar liefst. Wij moesten met ze op de foto. Een leuke ervaring. De langste stop was bij de Flume Gorge, opnieuw een apart natuurverschijnsel. Een stroompje heeft een heel nauwe en steile kloof geslepen door de rotsen, door die kloof kan je lopen. Het omliggende gebied is ook interessant, opnieuw een mooie wandeling. Al met al zijn de White Mountains ons tot nu toe goed bevallen. Morgen verder het gebied verkennen.

Vrijdag 14 augustus. Time out.

Na bestudering van de kaarten die we gisteren hadden gekocht, kwamen we tot de conclusie dat alle naburige interessante trails naar toppen van veel te hoge bergen leidden. We hebben wel onze wandelschoenen bij ons, maar de bergschoenen niet en dat was voor mij twee dagen geleden al best een probleem. Niet doen dus. Toen besloten we een time out in te lassen. We zijn zes weken lang elke dag op pad geweest, vandaag blijven we op de camping. Vanochtend was er nog het plan om later op de dag te gaan kanoën op het aangelegen meertje, maar zelfs dat sneuvelde in de loomheid die zich van ons meester maakte. Morgen verder de White Mountains in.

Donderdag 13 augustus. Een dagje rijden.

Zodra ik het bed uitstapte kwam de herinnering aan gisteren boven, de beenspieren waren duidelijk minder fris en fruitig als anders en protesteerde nogal. Maar, dat hoort erbij.

Vandaag was het best even rijden. We verlieten de staat Maine en gingen naar New Hampshire. Het doel was de White Mountains. Dit is een bekend vakantiegebied, zowel in de winter (skiën) als zomers. We wilden het direct goed aanpakken dus reden we wel 100 kilometer om teneinde eerst langs het visitors centrum te gaan en informatie te verzamelen. Nu, dat was ongetwijfeld de deceptie van de vakantie. Het centrum werd bemand door vrijwilligers. Daar is bijna nooit iets mis mee, maar nu werkte het voor geen meter. We wilde weten wat de mogelijkheden waren omwandelingen van 4 a 5 uur te maken. De man die ons hielp was de 80 genaderd zo niet gepasseerd en had echt niet meer voor dit soort taken moeten worden ingezet. Hij begon zijn verhaal drie keer opnieuw en herhaalde de rest, kon de kaarten zelf niet meer lezen en begon dan maar weer van voren af aan. Na misschien wel een half uur (zo lang voelde het zeker!!) wist ik er een eind aan te breien. Inmiddels stonden er tien mensen achter ons te wachten, zielig!

Daarna zijn we maar doorgereden naar de camping, want het werd al wat later. Maar goed ook, want we kwamen in Chocorua (daar zitten we in de buurt) zowaar in een echte file terecht. Het is een echt vakantieoord met honderden hotels, motels, restaurants, enz. op een kruising van twee wegen. De man die daar de stoplichten heeft afgesteld zou hier elke dag verplicht 10 keer langs moeten rijden.

Wat we hier gaan doen is dus nog wat twijfelachtig, maar inmiddels zitten we voor het eerst in misschien wel 5000 kilometer niet meer aan de kust, maar in de bergen en in het bos!

Woensdag 12 augustus. Acadia National Park, de moeite waard.

Als het vanochtend goed weer zou zijn, waren we van plan in deze omgeving te blijven. En het was goed weer! Gisteren bij de check-in bleek dat we alleen de afgelopen nacht op ons bijzondere plekje konden blijven, want voor morgen was de plaats al weer bezet. Dus voor vertrek nog even langs de receptie om een andere plek voor vanavond te regelen. En, toen kon een stralende dame me vertellen dat het anders was gelopen omdat iemand had opgezegd en we toch op onze plek konden blijven, die inmiddels naar 89 dollar per nacht gezakt bleek te zijn. Tja, het is een prachtige plek en wat doe je dan… nog een nachtje erbij.

Voor vandaag hadden we een aantal aan elkaar geknoopte trackings in gedachten. Het totaal bleek echt een zware tocht te zijn, stijl omhoog en dan weer fors dalen, vervolgens weer omhoog…. Zelfs onze berggeit Cora moest een aantal keren stoppen om op adem te komen. Maar ,het was echt een geweldige ervaring. De tocht op zich was al meer dan de moeite waard, maar de uitzichten over de bergen en baaien maakte het een heel bijzondere tocht. Het was er wel druk, maar per saldo viel dat in het niet.

Later dan gepland kwamen we weer terug op de camping, alwaar een mannetje verse kreeften en maïskolven stond klaar te maken.

Cora sputterde nog even tegen want de kip moest op, maar…..

Beiden een grote kreeft soldaat gemaakt, bij de ondergaande zon. En, voor het eerst in mijn leven heb ik zonder tegenzin ook nog een maïskolf (bijna) op. Dat kwam natuurlijk ook omdat we nog een leuk kampvuur hebben gestookt. Een dag om nooit te vergeten.

Dinsdag 11 augustus. Terug naar de US of A.

Tijdens het ontbijt zei ik bijna “shit”. Omdat Saint John gisteren zo tegenviel hadden we een zee van tijd over en zijn we gaan shoppen om de geslonken voorraden weer aan te vullen. Na een goed uur in zo’n giga supermarkt puilen ijskast en diepvries weer uit.

Echter, zo bedacht ik mij nu pas, je mag absoluut geen voedsel o.i.d. Amerika binnenbrengen. En daar gingen we vandaag wel naar toe!

Deels toevallig kwamen we bij een hele kleine grensovergang aan. Hoe dan ook zaten we al niet helemaal goed omdat we ons bij de grensovergang naar Canada niet hadden laten uitschrijven. Maar ja, destijds hebben we geen Amerikaanse Immigration Officer of wat dan ook gezien en zaten we in Canada voordat we het wisten. Hoe klein de grensovergang ook was, er was natuurlijk wel een post met een barse ambtenaar. “Are you bringing any firearms, alcohol, food, fruits or medications into the country”. Nu, vuurwapens niet, maar de rest wel. “Well officer, we got some potatoes and onions in the back and some food in the fridge”. De man verdwijnt naar zijn baas die ergens in een hokje zit te zitten. Je hoort hem het verhaal van de paspoorten en het food doen, maar zijn baas ziet vast voor het eerst deze maand/dit kwartaal/jaar? Nederlanders voorbij komen en vindt alles goed. We mogen doorrijden. De niet in beslag genomen hotdogs smaken bij de lunch dubbel zo lekker.

Het doel vandaag was het Acadia National Park, het enige NP in het oosten van Amerika. We hebben er vandaag een rondrit in gemaakt en het is echt een mooi gebied. Maar begrijpelijk ook een trekplaats van jewelste. Reserveren geboden, dus gisteren gebeld naar een camping. “Heeft u morgen nog plaats voor een..”, “do you want ocean view, of the woods”. Nu, bomen genoeg gezien dus geef mij maar ocean view. “Real or partial ocean view”. Domme vraag, waarom zou je gedeeltelijk willen als je ook alles kan krijgen. “I take real ocean view”. Bij aankomst bleek real ocean view echter wel 96 dollar per nacht te kosten, daarvoor kan je drie dagen het bos inJ

Maar, het bleef droog, de zonsondergang was prachtig en het plekje was toch wel heel apart. Als het droog blijft gaan we morgen opnieuw het park in, nu om te wandelen.

Zondag 9 augustus. Een dagje de toerist uithangen.

Vandaag stond eerst Peggy’s Cove op het programma. Volgens de gids is dit een van de meest gefotografeerde plekken van Canada. Dat klinkt natuurlijk verdacht, maar het is een “must aan de kust”. We overnachtten er een uurtje vandaan, en dan ga je er even langs. Nietwaar?

Twee bussen Japanners en een bus Amerikanen! En twee forse parkeerterreinen die gelukkig nog grotendeels leeg waren.

Geen onaantrekkelijke plek hoor, maar zo spectaculair om er voor uit Japan te komen vliegen? Want verder zijn we de Japanners nog alleen in Quebec tegengekomen.

Maar we willen jullie dit plekje natuurlijk niet onthouden, vandaar de foto.

Er stond nog een toeristtenuitstapje op de “must aan de kust” lijst, Lunenburg. Om er te komen namen we niet de snelweg, maar zoals al vele dagen de kustweg. Ook hier een mooie kust, maar duidelijk anders dan ten oosten van Halifax. Daar was de kust grotendeels onbewoond, hier zijn veel meer baaien en staan her en der huizen op de meest mooie plekken. De kust is hier kennelijk meer beschut en je ziet er jaloersmakende optrekjes. Huis direct aan het water, steiger met zeilboot, kano op de kant. Pa op de motormaaier om het ruime gazon rondom het huis te doen. Moeders laadt de boodschappen uit de 4wheeldrive SUV. Hemels uitzicht over de baai, met om de hoek nog een glimp van de oceaan. En dat op een, opnieuw, zonovergoten dag. Tja, wat doe je dan? Dan stel je je voor hoe het hier in de winter met min 20 en een forse storm zal zijn, en dan rij je weer fluitend verder.

Lunenburg is een vissersdorp dat op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Het dorp is al in de 18^e eeuw gesticht en een belangrijke factor geworden in de visserij. Zo belangrijk dat men er een aardige boterham verdiende en ruim bemeten huizen kon bouwen en onderhouden. We hielden ons hart vast, maar de Japanners waren er niet. Kennelijk te ver van het vliegveld van Halifax. Eigenlijk viel het toeristen gebeuren hoe dan ook erg mee en bleek het een heel aardig stadje te zijn met inderdaad heel goed bewaard gebleven huizen, kerken. haven en visverwerkingspanden. We dachten er een uurtje of zo door te brengen, het werden er zeker vier. Mede door een lekkere mossellunch en aardig visserijmuseum. Dat de vis duur betaald wordt bleek ook hier wel uit de lijst met namen van degenen die nooit terug gekomen zijn. Tegenwoordig gebeurt dat niet zo vaak meer, maar wat dacht je van 50 man in 1926 en 80 in 1927? Indrukwekkend dat een gemeenschap, die toen nooit erg groot geweest kan zijn, zoiets overleefd heeft! Aan het einde van de dag zijn we nog een paar uur verder gereden en staan we nu in de buurt van Truro.

Zaterdag 8 augustus. Een heerlijke dag in Halifax

Opnieuw werden we met goed weer wakker, de goden zijn ons kennelijk gunstig gestemd. Het plan de campagne om met de camper toch in Halifax te komen was om naar de veerpont aan de andere kant van de haven te rijden in de hoop daar een parkeerplaats te vinden. En, dat lukte! Veel plaats was er niet, maar een plekje is genoeg. Met de veerboot zaten we in een kwartier in het centrum van Halifax. Dit bleek een erg leuke stad te zijn. Door het straatartiestenfestival was het er buitengewoon druk, je kon over de hoofden lopen. Eerst zijn we naar de citadel gelopen, ook hier een indrukwekkend fort. Halifax blijkt al sinds medio 1700 een van de vier belangrijkste Britse marinehavens rondom de Atlantische Oceaan te zijn en heeft een indrukwekkende maritieme geschiedenis. Ook heeft de stad een plek in de geschiedenis omdat hier van 1928 tot 1972 meer dan een miljoen immigranten aan land gingen. Op Pier 21 is daar een aardig museum aan gewijd. ’s Middags hebben we onszelf getrakteerd op een uitgebreide kreeften lunch, we hebben ervan genoten. Nova Scotia claimt de beste kreeften van Noord Amerika te hebben, voor wat we vandaag hebben geproefd zou dat best kunnen. Na een hele dag slenteren kwamen we om half acht versleten terug, maar dat geeft niets. Het was een heerlijke dag.

Vrijdag 7 augustus. Via de Marine Drive naar Halifax.

We waren gisteravond neergestreken op de NO punt van het grote eiland waarop Halifax ligt. Vanochtend reden we eerst naar de zuidkust, die we vervolgens tot aan Halifax hebben gevolgd. Het was best een hele rit, de wegen waren zoals op veel plaatsen in Canada bedroevend slecht, dus de gemiddelde snelheid lag niet hoog. Maar genoten dat we hebben! Duizenden kilometers kustwegen hebben we inmiddels gezien, maar als je het ons zou vragen vonden we dit het mooiste deel. Hier geen hoge kliffen en steile rotsen, integendeel. Het landschap geeft zich geleidelijk over aan de Atlantische Oceaan. Maar mooi! De dennenbossen reiken vaak tot luttele meters van het water. Het aantal meren, baaien en baaitjes is oneindig, het aantal eilandjes idem. Regelmatig stort er zich een beekje met een laatste stroomversnelling in zee. Dan af en toe een dorpje dat niet zoals op de meeste andere plekken vooral uit vakantiewoningen bestaat, maar waar iedereen nog hard werkt (en toch de tijd neemt om naar je te zwaaien als je langskomt!). Absoluut niet toeristisch, we moesten op een gegeven moment met een pond een fjord oversteken. In bijna een uur tijd kwam er een auto van de andere en drie van onze kant. Het weer was bewolkt, maar het regende niet voordat we op de camping waren.

We hebben vandaag genoten en gaan morgen pogingen doen om naar Halifax te komen. Onze,dichtstbijzijnde, camping licht daar nog 35 kilometer vandaan, dus moeten we met de camper. En laat er nu net het International Busker festival zijn. Busker?? Wisten we ook niet, maar dat is een straatartiest. De beste straatartiesten uit de hele wereld zijn hier een week bijeen om hun kunsten te vertonen. Duizenden mensen komen er op af. Wij op zich niet, maar het zal vast leuk zijn. Alleen moeten we wel tot de stad weten door te dringen.

Donderdag 6 Augustus, Smokey Trail.

Vandaag de laatste dag van de Cabot Trail. Om die goed af te sluiten hadden we besloten nog de Smokey Trail te lopen. Volgens het boekje had je hier fantastische uitzichten over de zee en de baaien. Wel 4 a 5 uur lopen, maar je moet er wat voor over hebben nietwaar? Om negen uur stonden we aan het begin van de tocht, niks geen uitslapen voor ons! Nu ,de tocht bleek buitengewoon inspannend te zijn. Heuvel op heuvel af, soms best stijl. Veel moerasachtige plekken om door te laveren, maar dan weer los liggende stenen, best oppassen. En de uitzichten die ons waren voorgespiegeld, bleken vooral te bestaan uit weliswaar geheel vlakke en dan ook spiegelende Atlantische Oceaan, maar verder niet veel bijzonders. Zeker niet gezien de mooie vergezichten die we al gehad hadden. En beesten? We hebben tientallen sporen van Moose gezien en nog meer heuvels keutels, maar de beesten zelf? Ho maar!

Cora loopt zo’n tocht fluitend, maar voor mij lag dat toch een tikje anders. Na vier uur stond ik met knikkende knieën weer bij het beginpunt, heel blij de camper te zien.

Gezien de inspanningen van de laatste dagen hadden we ook besloten vroeg te stoppen vandaag, maar…. ook dat liep niet naar wens. De geplande camping bleek vol te zijn, en de volgende lag twee uur rijden verderop. Weer geen biertje in het middagzonnetje.

Het viel al met al dus wat tegen vandaag, maar daar staat tegenover dat we drie dagen stralend weer hebben gehad. Vandaag kunnen we drie dagen weblog inhalen, want we hebben hier weer WiFi!

Woensdag 5 augustus. Een fantastische dag.

Al voor 8 uur hadden we vanochtend onze eerste Elanden gezien, twee zwemmend in een meer en een aan de kant. Heel apart en een mooi begin van een vroege dag. Vroeg, omdat we op tijd een aantal wandelingen wilden maken ten einde dieren te zien. Nu, na deze eerste drie Elanden was die koek op. We hebben het aantal wandelingen en wandelingetjes opgerekt naar 4. Vaak langs (voor een Moose likkebaardende) vlaktes en oevers van meertjes maar helemaal niets. Overigens wel mooie wandelingen hoor!

Omdat het vlot opschoot (en we voor dag en dauw opgestaan waren) kwamen we zo vroeg in het noorden van Cape Breton aan dat we besloten er een walvisexcursie te maken. Dit kan je in Canada op honderden plaatsen, maar eigenlijk waren we niet van plan dit te doen want we hebben op onze reizen inmiddels wel wat walvissen gezien.. Maar, het kwam nu zo uit, en het was toch een goed besluit!

Om 13.30 uur voeren we weg uit Bay St. Lawrence , met een twaalftal passagiers aan boord waaronder… een stel Nederlanders. De eerste die we in de afgelopen weken spraken, overigens heel gezellig! Na drie kwartier had er zich nog geen walvis gemeld, maar toen kwamen we langzaam maar zeker terecht in een steeds groter wordende groep van Pilot Whales. Dit is een relatief kleine soort (ik schat 5 tot 6 meter maximaal), maar wel erg actief. Op een gegeven moment zwommen er wel dertig of veertig om ons heen. Je had van de een nog geen foto gemaakt of je hoorde er achter je een bovenkomen en door hun luchtgat hard uitademen. We hebben bijna twee uur tussen de beesten doorgebracht, die tijd is omgevlogen. Daarnaast zagen we nog twee zeearenden en via steile duikvluchten tot vele meters diep vissenvangende gannets (jan van genten). Het was een magische middag. Hoe ik uit de misschien wel 400 foto’s de foto van de dag moet kiezen weet ik echt nog niet, maar we hebben zeker nog een dag, want vanavond zitten we opnieuw zonder enig bereik in het National Park.

Dindsdag 4 augustus. De Cabot trail.

We overnachtten in Baddeck, alwaar Alexander Graham Bell heel veel jaren heeft gewoond. Er is een museum over hem, waar we besloten even binnen te wippen. Zo vaak kom je immers niet bij de uitvinder van de telefoon in de buurt. Stipt om 9 uur waren we er, want het eigenlijke doel was een deel van de Cabot trail te gaan doen. Nu, het werd heel wat meer dan even, want Bell bleek heel wat meer uitgevonden te hebben dan alleen de telefoon. Die had hij al op 26 jarige leeftijd bedacht, waarna hij als welgesteld heer zich in allerlei andere onderzoeken stortten. Fascinerend waaraan die man allemaal nog meer heeft gewerkt. Het eerste vliegtuig dat daadwerkelijk vloog in Canada, het eerste hydrofiel vaartuig dat werkte. Hij verbeterde de grammofoon van Edison waardoor het een werkbaar instrument werd en nog veel meer. Maar, wat hij zelf altijd het belangrijkste heeft gevonden, hij heeft onnoemelijk veel betekent in het leren praten van doven. Dat was ooit zijn achtergrond. Na twee uur hebben we er ons losgerukt, het is echt een geweldig museum.

Onze eerste uren Cabot trail zijn uitstekend bevallen. Al veel mooie baaien en kliffen gezien en er de eerste wandeling gemaakt. Voor de ingewijden, de Skyline trail. Eerst schrokken we wel een beetje toen er tientallen auto’s geparkeerd stonden en we op het eerste deel van de wandeling net niet in file liepen, maar toen we de lange route terug namen kwamen we vrijwel niemand meer tegen. Volgens de boeken kan je hier walvissen, Moose en arenden zien. Lang leek daar niets van terecht te komen, maar opeens stond er een Moose vlak naast het pad. Weliswaar opnieuw een vrouwtje, maar…. Even later konden we ook nog Pilot Whales zien, althans een beetje, want het was honderden meters onder ons. Per saldo mooie wandeling, en op weg naar de camping stond er naast de weg, opnieuw een Moose. En nu wel een mannetje met een geweldig gewei. Helaas konden we het fototoestel al stoppend en manoeuvrerend met de camper niet goed in stelling brengen, maar gezien hebben we hem wel!

We staan op een camping in het Nationale Park en werden uitgenodigd om vanavond toch beslist bij het kampvuur te komen. Omdat velen er met klapstoel naar vertrok voelden we ons ook wel een beetje geroepen te gaan. Gelukkig waren we aan de late kant en kwamen we op de achterste rij te staan. Het kampvuur stelde weinig voor, maar het bleek een soort act door twee kampwachten te zijn die sterke verhalen van de Acadien in twee talen door elkaar vertelden (onbegrijpelijk) en daarnaast kregen we nog een printout van de liedjes die we gingen zingen. We zouden nog warme chocolade melk krijgen ook, maar die hebben we niet gehaald. Zodra het kon zijn we in rook opgegaan.

Maandag 3 augustus. Naar Nova Scotia.

Cora heeft een wekker gevonden die geheel bij haar past, hij loopt altijd een kwartier eerder af dan dat hij ingesteld is. Half zeven wordt op die manier kwart over zes! Je raadt het, vandaag was het 6.15 want we moesten op tijd zijn om in de rij te gaan staan voor de veerboot. Nu, dat is gelukt. We waren de eerste klant voor de 10.30 vaart. Twee uur wachten later zaten we op de (stampvolle) veerboot en lieten we P.E.I achter ons (foto). In Nova Scotia hebben we het informatie centrum geraadpleegd en dat werkt hier echt ontzettend goed. Nergens heb ik ooit een netwerk van informatieverschaffing gezien dat ook maar kan tippen aan het Canadese. Na ampele overwegingen en gezien het weerbericht dat de eerstvolgende dagen wat beter lijkt te worden, hebben we besloten direct met de Cabot Trail te beginnen. Dit is een tocht over Cape Breton Island, het noordelijkste deel van N.S. Dit zou een van de mooiste routes van het land zijn en heeft een lengte van 338 km. Omdat het hier inmiddels echt hoogseizoen is hebben we drie dagen vooruit de campings gereserveerd, want zo lang willen we over deze trip gaan doen. We zijn erg benieuwd.

Zondag 2 augustus. Rondrit P.E.I.

We hebben ’s ochtends eerst het westelijk deel van het eiland verder verkend. Het meest opvallende was het geweldig grote aantal kerkjes dat je er ziet. Elke gelovige heeft hier zo ongeveer zijn eigen kerk. Daarnaast viel het gigantisch grote aantal te koop staande woningen op, misschien wel 1 op de 10! Je zou denken dat de recessie hier extra hard toegeslagen heeft. De rest van de dag brachten we voornamelijk op het centrale deel van P.E.I. door, dat we tot nu toe het mooiste deel vinden. Men leeft hier van de landbouw en visvangst, vooral kreeft, krab en andere schaaldieren. We hebben vele tientalle vissersboten gezien. En daarnaast natuurlijk van het toerisme.

’s Avonds zijn we neergestreken in de hoofdstad Charlottetown en hebben we er heerlijk mosselen gegeten. Leuke dag op een mooi, maar weinig spannend eiland. Morgen op naar Nova Scotia.

Zaterdag 1 augustus. Prince Edward Island

We hadden de wekker een half uurtje eerder gezet om bij hoogwater weer terug te zijn bij de Hopewell Rocks. Hoe zou het er dan uitzien? Nu, het hoogwater was vandaag relatief laag, maar je kon gemakkelijk zwemmen rondom de rotsen waar we gisteravond omheen liepen. Best apart.

Daarna gingen we richting Prince Edward Island, dat gelegen is in de Golf van St. Lawrence, maar met een hoge brug verbonden is met het vaste land. De locals noemen het afgekort P.E.I. en het is de kleinste provincie van het land.

Onderweg hebben we uitgebreid geoefend in het “van het kastje naar de muur verwezen worden”. Dat kwam zo. Het werd tijd onze voorraad propaangas aan te vullen, dus op zoek naar een leverancier. Niet dat er echt haast bij was, maar als je eenmaal gevraagd hebt waar je moet zijn, laat het je niet meer los. Steeds had men het voor ons geschikte gas niet, maar wist men te verwijzen naar een ander die het wel zou hebben. Helaas, die had het vervolgens ook niet, maar kon wel vertellen waar je wel moest zijn. Soms was dat de toko waar je net vandaan kwam, enz , enz.. Het was uitsluitend aan Cora’s oplettendheid te danken dat we vele uren later alsnog slaagden, want ik had de hoop al lang opgegeven. Opeens zag ze een benzinestation waar ook …. propaangas werd geleverd. Twee nabij gelegen benzinestations hadden ons een heel andere kanten opgestuurd, maar eind goed, al goed.

Op P.E.I hebben we vanmiddag onze eerste rondrit gemaakt. Het is een vredig en lieflijk geheel. Op de camping zijn we zoals vaker een bezienswaardigheid, opnieuw uitgebreid staan te praten met vele Canadezen en zelfs hun eigen gemaakte bier geproefd. Bepaald niet slecht! Morgen nog een dag P.E.I.

We hadden de wekker een half uurtje eerder gezet om bij hoogwater weer terug te zijn bij de Hopewell Rocks. Hoe zou het er dan uitzien? Nu, het hoogwater was vandaag relatief laag, maar je kon gemakkelijk zwemmen rondom de rotsen waar we gisteravond omheen liepen. Best apart.

Daarna gingen we richting Prince Edward Island, dat gelegen is in de Golf van St. Lawrence, maar met een hoge brug verbonden is met het vaste land. De locals noemen het afgekort P.E.I. en het is de kleinste provincie van het land.

Onderweg hebben we uitgebreid geoefend in het “van het kastje naar de muur verwezen worden”. Dat kwam zo. Het werd tijd onze voorraad propaangas aan te vullen, dus op zoek naar een leverancier. Niet dat er echt haast bij was, maar als je eenmaal gevraagd hebt waar je moet zijn, laat het je niet meer los. Steeds had men het voor ons geschikte gas niet, maar wist men te verwijzen naar een ander die het wel zou hebben. Helaas, die had het vervolgens ook niet, maar kon wel vertellen waar je wel moest zijn. Soms was dat de toko waar je net vandaan kwam, enz , enz.. Het was uitsluitend aan Cora’s oplettendheid te danken dat we vele uren later alsnog slaagden, want ik had de hoop al lang opgegeven. Opeens zag ze een benzinestation waar ook …. propaangas werd geleverd. Twee nabij gelegen benzinestations hadden ons een heel andere kanten opgestuurd, maar eind goed, al goed.

Op P.E.I hebben we vanmiddag onze eerste rondrit gemaakt. Het is een vredig en lieflijk geheel. Op de camping zijn we zoals vaker een bezienswaardigheid, opnieuw uitgebreid staan te praten met vele Canadezen en zelfs hun eigen gemaakte bier geproefd. Bepaald niet slecht! Morgen nog een dag P.E.I.