Donderdag 30 Juli. De Acadiers

Midden in de nacht schoot ik het bed uit toen ik wakker werd van een fiks onweer. De dakluiken stonden open! Toen we opstonden regende het nog en dat bleef vandaag maar voortduren. In eerste instantie niet echt een probleem, want we moesten toch boodschappen doen. Maar het werd wat minder comfortabel toen we het gebied van de Acadiers inreden. De Acadiers stammen af van de allereerste Franse immigranten die zich al in het begin van de 17^e eeuw in de kolonie Acadie vestigde (al vanaf 1605). Acadie omvatte toen vooral Nova Scotia. Nu, deze mensen hadden vast wel het goede idee (emigreren) maar de uitvoering was bepaald minder gelukkig, want al snel liet de Franse regering Acadie links liggen ten faveure van de nieuwe gebieden rondom de St Lawrence rivier waar heel wat meer halen was. Eigenlijk kwamen ze in een honderden jaren durende ellende terecht waarbij ze tot tweemaal toe door de Engelsen beroofd werden van hun grond en gedwongen werden naar andere gebieden te vluchten. Een deel ervan trok zelfs zover als Louisiana in het zuiden van de VS maar een ander deel vond uiteindelijk in het NO van New Brunswick zijn heil. Echter, ook later behoorden ze in het “nieuwe Canada” tot de meest arme en minst bevoorrechtte bevolkingsgroep. Wellicht mede door deze geschiedenis hebben ze een sterke eigen cultuur behouden en is ook hier Frans de enig juiste taal. De eigen vlag wappert bijna van elk huis.

Ze hebben een openluchtmuseum opgezet, waar we met enige twijfel stopten. Maar, het bleek een uitstekend idee. We begonnen met een lunch anno 1850, echt heel apart. Wel hard werken, want de vis sneden ze gewoon in moten en de graten waren jouw probleem. In het openluchtmuseum zijn panden vanaf 1750 tot 1930 bijeengebracht en worden er allerlei ambachten uitgeoefend. Als ik daarbij vertel dat iedereen in 19^e eeuwse klederdracht liep begin je al snel te denken dat je er beslist niet moet zijn, maar het omgekeerde was het geval. Het geheel is zeer professioneel in elkaar gezet met precies de juiste accenten en de mensen zijn er onwaarschijnlijk enthousiast om je vertellen wat de geschiedenis van “hun” gebouw of hun professie is. Door het slechte weer waren er bijna geen bezoekers en werden we als Engels sprekenden als welkome afwisseling ontvangen. Er stond vrijwel geen auto op het immense parkeerterrein! Ik moet er echt niet aan denken hoe het er op een volle dag uitziet…. En toen klaarde het weer in de loop van de middag nog geweldig op ook en liepen we er in het warme zonnetje. Wij vonden het echt de moeite waard. De foto is natuurlijk van het meest belangrijke gebouw J.

We hadden een nabijgelegen camping op het oog waar het even schrikken was toe er zeker 6 of 7 caravans e.d. voor ons stonden te wachten om in te checken. Doordat onze telefoons niet werken, kunnen we ook niet reserveren. Gelukkig was er voor ons nog een plekje, maar erg enthousiast worden we er niet van. We staan hutje mutje tussen de Acadiers en ook nog tamelijk schuin. Wel val je van verbazing in verbazing. Iedereen kent iedereen, de campers, luifels, bomen zijn versierd met wat wij kerstlichtjes noemen. Misschien al voor het grote jaarlijkse Acadische feest? Maar dat is nog wel een week of wat weg.