We vertrokken in dichte mist. Je kan natuurlijk wel op de camping blijven wachten tot het beter wordt, maar ja, wie weet hoe lang dat wel niet duurt. We besloten hoe dan ook zo’n 200 kilometer verder te rijden. De eerste bezienswaardigheid die we tegenkwamen was het Bic NP, een onderdeel van de kustlijn. Dit is een ecologisch belangrijk gebied waar eb en vloed de ruimte hebben. De foto geeft goed aan hoe de condities er waren, maar ergens had dat toch ook wel iets heel speciaals, bijna iets mystieks. Door de mist was de wereld heel klein, je hoorde de zee, maar zag hem niet. Je voelde je soms alleen op aarde. Het park moet erg mooi zijn, we geloven het direct. We hebben er twee uur heerlijk gewandeld in een heel speciale atmosfeer. Daarna verder naar het oosten en langzaam maar zeker klaarde de mist hier en daar wat op en zag je een mager zonnetje. Soms klaarde het echt op en had je prachtige uitzichten over de mooie kust, maar even later kon je de top van de vuurtoren niet eens zien.
We kwamen tegen zessen aan in Sainte Anne des Monts, waar we gisterenavond voor alle zekerheid hadden gereserveerd. Of beter, Cora had gereserveerd, want in dit deel van Quebec spreekt men weinig of geen Engels en alleen Frans. Of iets wat daarvoor doorgaat, want op de vraag bij het NP of we een “sjien” hadden kon ik echt niet bedenken dat men het over een chien ofwel hond had. De camping stelt niets voor, maar we staan wel direct aan het strand. De golven breken een paar meter voor de wagen en zullen ons ongetwijfeld heerlijk in slaap sussen. Het heeft vandaag niet geregend, dus we zijn spekkopers. Wel heeft de mist ons weer overvallen. De mobiele telefoons doen het geen van tweeën, dat ziet er voor het weblog dus ook niet goed uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten