Vrijdag 31 juli. Soms zit het mee, soms zit het tegen

Het eerste uur reden we vanochtend langs veel feestelijk versierde woningen van Acadiers. Ze nemen het Acadierschap hier wel bloedserieus hoor, met eigen vlag en al.

De eerste stop was het Kouchibouguac NP waar we naar goed gebruik weer wat wilden gaan wandelen. De eerste wandeling was naar het strand, waar de grootste kolonie zeezwaluwen van Canada zou zijn. Hier waggelen ook de plevieren over het strand, langs de schuwe zeehonden die languit in de zon liggen te genieten. (Ik citeer) Oké, geen zwaluw in de hand is tot daar aan toe, maar er was er in de lucht ook niet een te vinden! Plevieren, een enkele verdwaalde meeuw was alles dat er vloog en het enige dat er op het stand lag waren Canadezen. Volgens het boek is het zeewater hier warmer dan waar dan ook in Canada, maar aan het strand bleek dat dat 17 graden was. Toen ontstond bij ons niet direct de neiging terug te gaan om zwemspullen te gaan halen.

Dan maar de volgende wandeling, een veen/moerasgebied waar een plankieren wandeltocht zou zijn uitgezet. Nu, voor de eerste kilometer of zo, waar we langs maar soms ook door de modder moesten laveren. Toen ik ook nog overvallen werd door een zwerm gemeen stekende muskieten formaat ooievaar, vonden we het mooi en hebben we het park de rug toegekeerd.

Het tweede uitstapje naar de Hopewell Rocks echter was juist leuker dan gedacht. We zitten hier aan een baai die een gigantisch getijdenverschil van 10 tot 14 meter kent. Mede daardoor zijn er allerlei pilaarachtige rotsformaties ontstaan waar je met laag tij tussendoor kan lopen en met hoog tij alleen als eilandjes herkent. We boften dat het toevallig laagtij was toen we hier arriveerden, zodat we meer dan een uur tussen de zeer uiteenlopende formaties hebben gelopen. Erg leuk. En morgen boffen we weer, want wanneer we hier vertrekken is het juist hoog water en kunnen we de omgekeerde situatie goed zien. We zijn benieuwd.

Donderdag 30 Juli. De Acadiers

Midden in de nacht schoot ik het bed uit toen ik wakker werd van een fiks onweer. De dakluiken stonden open! Toen we opstonden regende het nog en dat bleef vandaag maar voortduren. In eerste instantie niet echt een probleem, want we moesten toch boodschappen doen. Maar het werd wat minder comfortabel toen we het gebied van de Acadiers inreden. De Acadiers stammen af van de allereerste Franse immigranten die zich al in het begin van de 17^e eeuw in de kolonie Acadie vestigde (al vanaf 1605). Acadie omvatte toen vooral Nova Scotia. Nu, deze mensen hadden vast wel het goede idee (emigreren) maar de uitvoering was bepaald minder gelukkig, want al snel liet de Franse regering Acadie links liggen ten faveure van de nieuwe gebieden rondom de St Lawrence rivier waar heel wat meer halen was. Eigenlijk kwamen ze in een honderden jaren durende ellende terecht waarbij ze tot tweemaal toe door de Engelsen beroofd werden van hun grond en gedwongen werden naar andere gebieden te vluchten. Een deel ervan trok zelfs zover als Louisiana in het zuiden van de VS maar een ander deel vond uiteindelijk in het NO van New Brunswick zijn heil. Echter, ook later behoorden ze in het “nieuwe Canada” tot de meest arme en minst bevoorrechtte bevolkingsgroep. Wellicht mede door deze geschiedenis hebben ze een sterke eigen cultuur behouden en is ook hier Frans de enig juiste taal. De eigen vlag wappert bijna van elk huis.

Ze hebben een openluchtmuseum opgezet, waar we met enige twijfel stopten. Maar, het bleek een uitstekend idee. We begonnen met een lunch anno 1850, echt heel apart. Wel hard werken, want de vis sneden ze gewoon in moten en de graten waren jouw probleem. In het openluchtmuseum zijn panden vanaf 1750 tot 1930 bijeengebracht en worden er allerlei ambachten uitgeoefend. Als ik daarbij vertel dat iedereen in 19^e eeuwse klederdracht liep begin je al snel te denken dat je er beslist niet moet zijn, maar het omgekeerde was het geval. Het geheel is zeer professioneel in elkaar gezet met precies de juiste accenten en de mensen zijn er onwaarschijnlijk enthousiast om je vertellen wat de geschiedenis van “hun” gebouw of hun professie is. Door het slechte weer waren er bijna geen bezoekers en werden we als Engels sprekenden als welkome afwisseling ontvangen. Er stond vrijwel geen auto op het immense parkeerterrein! Ik moet er echt niet aan denken hoe het er op een volle dag uitziet…. En toen klaarde het weer in de loop van de middag nog geweldig op ook en liepen we er in het warme zonnetje. Wij vonden het echt de moeite waard. De foto is natuurlijk van het meest belangrijke gebouw J.

We hadden een nabijgelegen camping op het oog waar het even schrikken was toe er zeker 6 of 7 caravans e.d. voor ons stonden te wachten om in te checken. Doordat onze telefoons niet werken, kunnen we ook niet reserveren. Gelukkig was er voor ons nog een plekje, maar erg enthousiast worden we er niet van. We staan hutje mutje tussen de Acadiers en ook nog tamelijk schuin. Wel val je van verbazing in verbazing. Iedereen kent iedereen, de campers, luifels, bomen zijn versierd met wat wij kerstlichtjes noemen. Misschien al voor het grote jaarlijkse Acadische feest? Maar dat is nog wel een week of wat weg.

Woensdag 29 juli. Via het Miguasha NP naar New Brunswick

Vanochtend hadden we eerst weer een paar honderd kilometer langs de kust te rijden voordat we in het Miguasha NP aankwamen. De weg was aardig, maar nergens spectaculair als we het in brand staande huis waar we langsreden niet meerekenen. De huizen zijn hier vrijwel allemaal geheel van hout, en dat wil wel branden. We hadden al enkele afgebrande exemplaren gezien, maar brandend nog niet.

Het Nationale Park is anders dan de anderen in zoverre dat het eigenlijk niet meer is dan een paar honderd meter klif. Maar wel een klif waar al vele duizenden fossielen gevonden zijn en nog dagelijks worden. Door een samenloop van omstandigheden (lang, lang geleden) zijn fossielen hier heel goed bewaard gebleven en is het de plek ter wereld om fossielen te vinden uit de periode waarin de vissen voor het eerst het land opkropen. Er is een prachtig museum opgezet met heel vriendelijke gidsen. Marie heeft ons anderhalf uur lang in het Engels wegwijs gemaakt in hun fossiele verleden, echt heel goed. We hebben ervan genoten. Toen nog een uurtje verder naar New Brunswick, de volgende staat. We hadden enige hoop dat onze mobiele telefoons nu wel zouden werken, maar helaas niet.

Na een camping met niets op het gebied van internet, een camping met wel een paswoord maar geen netwerk en een camping met wel een netwerk maar een onvindbaar password hebben nu een werkend systeem. Hoera!

Snel alles bijwerken wat internet betreft, maar SMSjes en telefoneren blijft no go.

Dinsdag 28 juli. Het Forillon NP.

Toen we vanochtend door de zon gewekt werden wisten we direct wat we wilden gaan doen; het Forillon National Park. Dit park omvat de meest oostelijke landtong van de Gaspesie en begint op een steenworp afstand van onze camping. We waren met name geïnteresseerd in de wandeling naar Cap-Gaspe, het meest oostelijke puntje van dit park. Voor alle zekerheid toch nog even naar het visitors centre om te overleggen (en te betalen, want voor alle parken moet je hier (wat) betalen). Ons idee bleek niet verkeerd, dus vandaag voor de derde dag op rij een wandeling in een van Canada’s Nationale Parken. Het werd een prachtige tocht onder een nog steeds lekker zonnetje. Ik dacht onderweg een zeeleeuw te zien, maar werd door Cora uitgelachen. Toch een foto met de telelens genomen en wat bleek in de camper na vele keren uitvergroten, mooi wel!! Bij de vuurtoren op de kaap aangekomen wachtte ons een wat mindere verrassing want aan de zeekant bleek het helemaal dichtgetrokken te zijn. Als je geluk hebt kun je hier walvissen voorbij zien trekken, maar in dit weer was dat een utopie of het beest moest zo ongeveer de kust opkruipen. Wel kon zelfs Cora hier zeeleeuwen zien zwemmen. We waren nog niet terug bij de camper of er barstte toch een fikse bui los, boffen! Daarna verder met de tocht. Het eerste idee was om bij Perce te stoppen, nu dat bleek een touristtrap van jewelste te zijn. Op naar het volgende dorp.

Nog voor dat we er aankwamen zagen we een camping aan het strand met een groot bord Internet. Na al twee dagen zonder enige vorm van communicatie schoten we er naar binnen.

Nu, we kregen een mooie plek en slapen opnieuw vrijwel met ons hoofd in de golven, maar internet nog even niet. Haar broer wist alles van internet, maar kwam pas later. Echter, toen die kwam bleek hij er helaas geen enkele kaas van gegeten te hebben. Het draadloze netwerk had ik wel gevonden, nu graag even het password. Het password?? Tja, voor dat soort vragen moest hij bij degene zijn die het netwerk had opgezet. En die werkte in de stad. Hoe laat is het? O, al zes uur. Jammer, hij gaat om vijf uur naar huis….. Camping met internet a la Quebec!!

Overigens was hij wel zo vriendelijk om mij in zijn hutje (want meer is het niet) uit te nodigen opdat ik op zijn computer tenminste nog mijn emails kon lezen. Echter, helaas opnieuw geen weblog. Wel een snel bericht dat problemen zijn. Ben heel benieuwd hoe de communicatie de resterende tijd gaat verlopen.

Maandag 27 juli. De Gaspesie.

Gisteren waren we tegen het einde van de dag de Gaspesie binnengereden. Dat is de top van de grote landtong die ten zuiden van de mond van de St Lawrence rivier ligt. Vanochtend werden we door een zonnetje gewekt, dat is al in gen dagen gebeurd. Maar, we hebben kennelijk een ietwat masogistische inslag, want we trokken de bergen in naar het Gaspesie Nationaal Park. Dat wil je toch ook zien als je zo dichtbij bent, nietwaar? Weg zon!

De bergen hier reiken tot zo’n 1300 meter. Niet al te hoog, maar toch wel verrassend op 40 kilometer van zee. We hebben er een wandeling naar de top van een wat lagere berg gemaakt en onze eerste Moose (eland) gespot!! Helaas geen mannetje met imposant gewei, maar madam had wel een jong. Niet dat je daar veel van kon zien, want het beest kwam nog nauwelijks boven de varens uit. Leuke wandeling. De tocht naar en van het startpunt bleek nog een hele bevalling te zijn, een ongeplaveide “wasbord” weg. Harder dan 20 km kon je niet en dan is 9 kilometer ver.

Na het NP terug naar de kust, waar ons nog een 250 km tocht restte.

Het weer was er nog steeds goed, dus genoten we van alle baaien en baaitjes en de vele kleine dorpjes. Helaas begon het om 3 uur weer te regenen, soms nog fors ook. Echter, we hadden voor de zekerheid een camping gereserveerd, dus ga je door. Het was vandaag verbluffend te constateren hoe eenzijdig het toerisme hier is. We zien - op een heel enkele uitzondering na – uitsluitend auto’s uit Quebec. Laten we er geen misverstand over laten bestaan, het is echt een toeristengebied. Maar kennelijk blijven Franssprekende Franssprekenden opzoeken en is het overige deel van het land niet van plan naar een gebied te gaan waar men veelal uitsluitend Frans spreekt.

De rest van de middag was een wat moeizame tocht door slecht weer en vaak ook nog over slechte wegen. De 250 kilometer voerde geheel langs de kust, met hier en daar best mooie plekjes. Maar, het landschap is duidelijk minder ruig dan we eigenlijk hadden verwacht.

Een paar kilometer voor de camping werd het droog en brak zowaar de zon - met regenboog - door. Bij de camping aangekomen leek het alsof wij de eerste droge periode in dagen meebrachten, want het is hier bijna een moeras. Hopelijk komen we morgen weer weg.

Inmiddels is de mist weer over ons neergedaald, nog even en we gaan dat nog missen ook!

De hele dag bleken onze mobiele telefoons en datacard niet te werken. Er is hier zo te zien een monopolistische provider op een frequentie die wij niet hebben. We hebben in Nederland bewust drie verschillende providers gekozen om maximale kans te maken ergens contact te maken. Nu, hier niet. De Fransen in Europa zijn een slag apart, maar in Canada????

De camping heeft volgens eigen zeggen een draadloos netwerk met als inlogcode Test1. Kennelijk door een Engelsman aangelegd, want niet te vinden. Vanavond dus opnieuw geen weblog.

Zondag 26 juli. Mist, mist, zon en opnieuw mist.

We vertrokken in dichte mist. Je kan natuurlijk wel op de camping blijven wachten tot het beter wordt, maar ja, wie weet hoe lang dat wel niet duurt. We besloten hoe dan ook zo’n 200 kilometer verder te rijden. De eerste bezienswaardigheid die we tegenkwamen was het Bic NP, een onderdeel van de kustlijn. Dit is een ecologisch belangrijk gebied waar eb en vloed de ruimte hebben. De foto geeft goed aan hoe de condities er waren, maar ergens had dat toch ook wel iets heel speciaals, bijna iets mystieks. Door de mist was de wereld heel klein, je hoorde de zee, maar zag hem niet. Je voelde je soms alleen op aarde. Het park moet erg mooi zijn, we geloven het direct. We hebben er twee uur heerlijk gewandeld in een heel speciale atmosfeer. Daarna verder naar het oosten en langzaam maar zeker klaarde de mist hier en daar wat op en zag je een mager zonnetje. Soms klaarde het echt op en had je prachtige uitzichten over de mooie kust, maar even later kon je de top van de vuurtoren niet eens zien.

We kwamen tegen zessen aan in Sainte Anne des Monts, waar we gisterenavond voor alle zekerheid hadden gereserveerd. Of beter, Cora had gereserveerd, want in dit deel van Quebec spreekt men weinig of geen Engels en alleen Frans. Of iets wat daarvoor doorgaat, want op de vraag bij het NP of we een “sjien” hadden kon ik echt niet bedenken dat men het over een chien ofwel hond had. De camping stelt niets voor, maar we staan wel direct aan het strand. De golven breken een paar meter voor de wagen en zullen ons ongetwijfeld heerlijk in slaap sussen. Het heeft vandaag niet geregend, dus we zijn spekkopers. Wel heeft de mist ons weer overvallen. De mobiele telefoons doen het geen van tweeën, dat ziet er voor het weblog dus ook niet goed uit.

Zaterdag 25 juli. Regen, regen en nog meer regen.

Gisteravond begon het om 6 uur te regenen en dat deed het nog steeds toen we vanochtend om 6 uur wakker werden. Vroeg? Ja, maar we wilden immers de vroege pont halen. Nu, toen bleek hoe verschrikkelijk flexibel wij wel niet zijn, want spontaan besloten we dat de pont van 13.00 uur ook prima zou zijn in dit abominabele weer. We draaiden ons dus weer snel om.

Uren later stortregende het nog steeds toen we toch echt wel op moesten breken, als ook toen we weer enkele uren later de boot opreden (dat bleek met onze camper overigens maar net te lukken).

In de Sint Lawrence rivier zitten veel dolfijnen en walvissen die ongetwijfeld rond de boot cirkelden, maar omdat het zicht geen 25 meter was hebben we ze niet gezien.

We hebben maar snel een camping gezocht want van de mooie uitzichten is nu niets te zien. Met enig aandringen konden we er nog een plaatsje lospeuteren, maar opnieuw werd ervoor gewaarschuwd dat veel campings helemaal vol zitten. Daarnaast bleek uit het lokale weerbericht dat we nog zeker twee dagen regen tegoed hebben… Het goede nieuws is, dat de regen inmiddels is opgehouden. Nu alleen nog maar mist.

Vrijdag 24 juli. Onderweg.

Vandaag verliep niet echt vlot. Dat lag niet aan het opstaan, om 7 uur liep de wekker af en ver voor 9 uur waren we van de camping af. Onze voorraden waren hier en daar nogal afgenomen, dus moesten we eerst boodschappen doen. De vorige keer waren we in Wall-mart zeer goed geslaagd, dus nu opnieuw een Wall-Mart opgezocht. Helaas kwamen we al werkende weg tot de conclusie dat deze geen enkel vers produkt in huis had. Dan moet je opnieuw een supermarkt zoeken en ben je zo weer drie kwartier verder.

We wilden vandaag via de noordkant van de St Lawrence rivier naar het noordoosten rijden. Het eerste doel was de Sainte Anne-de-Beaupre basiliek. Dit is een kerk in de “middle of nowhere”, ooit in 1650 gesticht door een vijftigtal zeelieden die hier een schipbreuk overleefden. Inmiddels zijn we vijf generaties kerken verder en is het een belangrijk bedevaartsoord geworden, waar 1,5 miljoen bezoekers per jaar komen. Nu, ze waren er vandaag niet allemaal, maar wel in zeer forse getale aanwezig. We vonden nog net een parkeerplaats, maar bij de kerk aangekomen werd ik op barse toon in twee talen gesommeerd toch beslist geen foto’s te maken. Er was een mis gaande! De laatste kerk is uit 1923, van buiten vrij klassiek, maar van binnen mooi met een moderne inslag. Helaas, geen foto’s want het zag er niet naar uit dat de missen hier ooit zouden ophouden.

Daarna verder naar het noorden via best een aardige route, waarbij we enkele mooie uitzichten op de rivier hadden. Gezien onze ervaring van enkele dagen geleden waarbij de geplande camping vol was hadden we de camping voor vandaag vast gereserveerd.

Toen we in het bestemde dorp aankwamen was het eigenlijk nog vrij vroeg, maar ja, je hebt gereserveerd hè. Dus stopten we. Onze boeking bleek tijdens het reserveren tussen mijn gebrek aan Frans en hun gebrek aan Engels zoek geraakt te zijn, maar ze hadden toch nog een plekje. Het is een echte kleine familie camping aan de rivier. Campers zijn er niet, alleen tenten en caravans . We zijn hier een bezienswaardigheid! Velen komen even naar binnen loeren en/of een praatje maken, heel apart!

Morgen opnieuw met de pont, nu naar de andere kant van de rivier. De overtocht reserveren kan niet en je moet er minstens 90 minuten voor vertrek zijn. Dat betekent om 7.30 uur. En verder geldt, wie het eerst komt…. Anders gewoon even wachten tot 13.00 uur, de volgende boot. Dat wordt weer vroeg op morgen.

Donderdag 23 juli. Quebec.

We reden vroeg Quebec binnen, enigszins bevreesd voor de ochtendspits, maar daar was geen sprake van. We vonden zelfs zeer snel een parkeerplaats aan de haven midden in de oude stad, wat wil je nog meer.

Omdat we nu zo vroeg waren konden we naar het “wisselen van de wacht” gaan kijken in de grote citadel die op de berg boven de stad ligt. Je moet geen hekel hebben aan uniformen, maar dan is het best een indrukwekkend spektakel dat meer dan een half uur duurt. Daarna kregen we een uitgebreide rondleiding door de citadel, de thuishaven van het regiment dat samen met de Nederlanders in Afghanistan vecht. Het is een indrukwekkend verdedigingswerk, door de Engelsen gebouwd om de stad tegen de Amerikanen te verdedigen, maar die zijn nooit gekomen.

Daarna echt de stad in. Op onze weg naar boven kwamen we geen hond tegen, maar nu werd het heel snel heel erg druk. Echt heel erg druk, je kon over de hoofden lopen. Quebec is prachtig gerestaureerd en waar dat niet kon, zijn de nieuwe gebouwen mooi ingepast. Nu, dat is niet onopgemerkt gebleven, zelfs de busladingen Japanners ontbraken niet. Dit deel van de stad leeft volledig van het toerisme, maar op de een of andere manier werkt het wel. We hebben “Frans” gegeten, Crêpes voor de lunch en voor diner Raclette. Dat laatste was voor mij nieuw, maar prima bevallen. Een van de redenen dat het zo druk was bleek te zijn dat de provincie twee weken vakantie heeft. Dat zal ook de reden geweest zijn voor het vol zijn van de camping gisteren. Dat betekent vaker reserveren! Na weer een dag stad kwamen we versleten terug, maar voorlopig gaan we de rimboe in en zien we geen steden meer. Dat zal ook inhouden dat het weblog nog wel eens een dagje op zich kan laten wachten.

Woensdag 22 juli. Naar Quebec.

Quebec ligt zo’n 250 kilometer van Montreal, dus binnen een paar uur via de snelweg te bereiken. Echter, na de dag sjouwen van gisteren wilden we vanmiddag niet opnieuw door een stad wandelen, vandaar dat we voor een alternatieve route hebben gekozen. En niet zomaar een, de Chemin du Roi ! Nu is een Franse koning nooit in dit deel van de wereld geweest en aan de weg zelf is ook weinig koninklijks te ontdekken. Hier en daar was het zelfs een vrij beroerde weg. Maar, het was ooit de route die (post)koetsen reden tussen Montreal en Quebec. Als de paarden doorgaloppeerden deed men er twee dagen over, maar dan moest er wel op elk van de 29 stopplaatsen van paarden gewisseld worden.

Op zich was het wel weer een nieuwe ervaring. We reden veel langs de St. Lawrence rivier, die hier en daar zeer breed is. Daarbij kwamen we door veel kleine dorpjes, vaak al 300 of meer jaar geleden gesticht, maar daar is niets van terug te vinden.

Het mooiste moment van de dag was het boodschappen doen van Cora voor het avondeten, Toevallig waren we voor het wisselen gestopt voor een toko die Le Coq Rotie heette. Cora kwam op het idee voor het avondeten een gegrilde kip te halen. Cora weg… en bleef weg… en kwam terug met een stapel dozen om u tegen te zeggen. Tsa, een gegrilde kip hadden ze niet, en toen had ze maar twee poten en twee borsten besteld. Gelukkig had ze de bijbehorende frites maar afbesteld, anders had ik mee moeten helpen dragen. De kippen worden hier bijna zo groot als kalkoenen!

Minder lachen was het toen we bij de beoogde camping aankwamen. Toen ik een paar dagen geleden voor Montreal probeerde te reserveren werd ik als imbeciel behandeld, want reserveren was echt niet nodig. Nu, bij dezelfde keten, lag dat hier heel anders. Helemaal vol! We zitten nu dan ook vrij ver van de stad, de dichtstbijzijnde busstop is meer dan een uur lopen. We gaan morgen dan ook maar op de bonnefooi met de camper naar de stad in de hoop er een parkeerplaats te vinden. Duimen graag!!

Dinsdag 21 juli. Montreal? Oké.

Vandaag zijn we eerst met de camper naar een metrostation gereden en vervolgens met de metro naar de stad. We hebben er van 10 tot 19.30 doorgebracht , dus er wel wat van kunnen zien. Per saldo hebben zijn we er eigenlijk niet echt van onder de indruk geraakt. Van oud Montreal is weinig meer over, de nieuwe architectuur is meestal weinig gedurfd.

Een hoogtepunt was de Basilica Notre Dame die tussen 1824 en 1829 werd gebouwd. Vooral het interieur uit 1880 is buitengewoon mooi. Het dieptepunt het Museum van de Canadese geschiedenis. Daar krijg je direct te maken met het chauvinisme dat kennelijk ook de Franse Canadezen eigen is. Canada blijkt er teruggebracht te zijn tot de provincie Quebec en eigenlijk vooral tot Montreal. Daarbij is het museum thematisch ingericht waardoor alles door elkaar loopt, nee, voor ons geen succes. Leuk werd het wel tijdens het diner, waarbij er voor onze ogen een straatfestival losbarstte met prima muziek en vertier en het zowaar gezellig werd. Montreal krijgt daardoor wel een voldoende, maar zeker niet van het niveau van Ottawa. Het weer was aan de warme kant, maar dat is heel wat beter dan andersom. Morgen verder naar Quebec.

Maandag 20 juli. Naar Montreal

Omdat we Rozemarijn en Charles nog even wilden uitzwaaien voordat ze naar hun werk gingen waren we op tijd op. Daardoor vertrokken we ook vroeg richting Montreal en kwamen we nog voor 13.00 uur aan op de beoogde camping. Toch besloten we vandaag niet meer naar de stad te gaan en er een luiermiddag van te maken in het zonnetje. Morgen op naar Montreal.

Voor de foto van de dag dus maar een flashback naar gisteren, de peace tower van het parlementsgebouw in Ottawa.

Zondag 19 juli. Een fantastische dag in Ottawa.

Na een langdurig (klep, klep, klep) ontbijt zijn we met zijn vieren richting centrum gereden.

Het eerste doel was het Parlements Gebouw, of eigenlijk een beetje het regeringscentrum want het is een groot en indrukwekkend complex van vele gebouwen. We zijn er de Peace Tower opgegaan, van waaruit je een schitterend uitzicht hebt over de stad. Daarna via de sluizen van het Rideau kanaal de stad in. Een lekker hapje bij de Franse bakker waar zelfs Obama bij zijn recente bezoek een koek had gehaald.

Opnieuw viel op hoe schoon, mooi maar vooral ook gezellig deze stad is. ’s Middags de National Gallery in. In dit museum beperkten we ons tot de Canadese kunst, daar bleken veel juweeltjes tussen te zitten. Wij hebben nooit eerder werk van Canadese kunstenaars gezien in de vele musea die we bezochten, maar dat is eigenlijk niet terecht. Als laatste de Notre Dame, een kerk met torens die met tin zijn bekleed, heel apart. Deze kerk is van voor 1900, voor hier dus stokoud. Al met al hebben we een uitermate positieve indruk van deze stad gekregen.

Het mooie weer zette zich ook ’s avonds door, waardoor we heerlijk buiten genoten hebben van de door Rozemarijn gemaakt nasi. Er was naast ons nog een gast, Paul, ook een Nederlandse “immigrant”. We hebben gezamenlijk heel wat afgelachen, het was een prachtige avond.

We hebben van het gezelschap van Rozemarijn en Charles intens genoten. Het is eigenlijk gek dat je in het buitenland er wel toe komt om zo met zijn vieren anderhalve dag samen door te brengen, terwijl je daar in Nederland nooit aan toe zou toekomen. Jammer dat onze wegen zich nu weer scheiden.

Zaterdag 18 juli. Naar Rozemarijn en Charles.

’s Ochtends brachten we nog door in het werkelijk prachtige park en het interessante bezoekerscentrum. Het bezoekerscentrum had bovendien een schitterend uitzicht over een vallei. Volgens een Canadese familie kon je er de elanden zien lopen, helaas wij zagen niks. Maar misschien vergisten ze zich in elkaar, want nog nooit zagen we zo’n stel dikzakken bij elkaar. Echt een wonder dat ze nog op hun benen konden staan en lopen.

Daarna richting Ottawa, deels via een alternatieve route omdat Miep kennelijk had uitgerekend dat die korter was. Dat de weg zo af en toe van ellende uit elkaar viel stond klaarblijkelijk niet in de database, maar eerlijk is eerlijk, het was best leuk om dit andere Canada te zien.

Het hoogtepunt was ongetwijfeld het weerzien met Rozemarijn en Charles. Een dierbaar nichtje en haar man die sinds een jaar of vier in Canada wonen en werken. Ze hadden de Nederlandse vlag uitgestoken, kon niet missen. De twee hebben er een mooi en gezellig huis, binnen de kortste keren werden er twee of drie gesprekken tegelijk gehouden en veel gelachen.

s’ Avonds zijn we uit gaan eten bij een fantastische Italiaan en hebben daarna nog een tijd door het centrum van de stad gelopen. Leuke gezellige stad, dat Ottawa!

Vrijdag 17 juli. Algonquin Park.

We vertrokken relatief vroeg van de camping omdat we vandaag nog een wandeling wilden maken in het Algonquin Provinciale Park. Dit park is groot en bevat vele honderden mooie meren en meertjes. Er zijn een paar campings in het park, maar de meeste plaatsen zijn alleen geschikt voor tenten, vouwwagens e.d. Gelukkig wisten we nog een plekje te krijgen, maar we waren er dan ook al om 12 uur. We staan aan een relatief groot meer, maar midden in een bos en zien er vanuit de camper niets van. Het eventuele alternatief voor de wandeling, een kanotocht, viel af. Kano’s moet je om 11 uur ’s ochtends voor de hele dag huren en dat tijdstip was reeds verstreken en de verhuurder verdwenen.

Het werd dus de wandeling. We konden vanuit de camping naar het beginpunt lopen. Het bleek een niet al te zware maar toch leuke tocht te zijn.

Omdat we ver buiten het bereik van mobiele telefoons zitten, zal het weblog vanavond niet uitgaan.

Morgen gaan we naar Ottawa, naar Rozemarijn en Charles.

Donderdag 16 juli. Georgian Bay.

Na een natte nacht was het weer vanochtend voldoende opgeklaard om het plan voor de dag uit te voeren. De boottocht ging door de Georgian Bay, een onderdeel van Lake Huron. Het is een uniek gebied, er liggen in deze hele grote baai 30.000 eilanden en het staat op de Unesco Lijst. Onze tocht van drie uur voerde langs heel veel eilanden, waarop vrijwel altijd wel een huis(je) stond. Vreemd genoeg was dat niet echt storend omdat de steevast van hout gemaakte vakantiewoningen heel goed in het landschap opgingen. Zo af en toe zag je plekjes waar je zo naar toe zou verhuizen.

Het bleek echt een mooi gebied te zijn met de meest mooie uitzichten en doorkijkjes. Zo af en toe moest de boot langs doorgangen die nauwelijks breder waren dan de boot zelf, maar dat had de kapitein kennelijk vaker gedaan. Het hoogtepunt was het spotten van een zwarte beer met haar twee pubs. Prachtig!

Na wat boodschappen doen en de was, raakten we uitgebreid aan de praat met onze Canadese buren. Deze hebben een gigantisch grote kampeerbus (metertje of twaalf) met een grote 4 wheel drive erachteraan. Delen van de zijkanten schuiven naar buiten waardoor er veel ruimte ontstaat. We hebben hem van binnen bekeken, te gek. Dubbele ijskast/diepvries combinatie, wasmachine. Een bed waar je rondom kan lopen, enz. enz. Onmogelijk te gebruiken in Europa, maar hier in Canada, en de US echt een “home away from home”.

Woensdag 15 juli. Manitoulin Island viel een beetje tegen.

Om 5 uur liep de wekker af, opnieuw niet nodig want ik was al wakker.

Nog ver voor de uiterlijke 6 uur waren we bij de ferry. We hadden ervoor gereserveerd, maar dat bleek absoluut niet nodig. Hij was nauwelijks half vol, maar wat wil je op dit tijdstip. Dit tijdstip gaf als troost wel de gelegenheid mooie plaatjes te schieten van de zonsopgang.

De overtocht naar Manitoulin Island duurde bijna twee uur, waarbij we langs leuke eilandjes en vuurtoren kwamen. We kwamen aan land in een gat van niks en begonnen aan de door ons uitgestippelde rondrit. Nu, dat viel wat tegen. Uiteindelijk was het nogal saai, veel bomen afgewisseld met weilanden en af en toe een vleugje water. Aardig, maar we hadden meer verwacht. De rit vanaf het eiland naar onze huidige plek Parry Sound was eigenlijk leuker omdat je langs honderden idyllische plekjes reed. Deze bestonden steevast uit een klein watertje met waterlelies, omzoomd door grote stenen met hier en daar wat goed geplaatste bomen en struiken. Helaas konden we nooit stoppen, zodat ze alleen op onze eigen harde schijven geregistreerd staan. Inmiddels regent het, het plan is om morgen een boottocht langs de duizenden eilanden in het meer te maken. We duimen dat het weer dan beter zal zijn.

Dinsdag 14 Juli. St. Jacob en verder.

We hebben overnacht in Kitchener. In de omgeving van deze stad leven veel Mennonieten. Dit is een Christelijke sekte die begin 16^e eeuw in Europa is gesticht maar daar dusdanig werd vervolgd dat ze o.a. naar Amerika en Canada emigreerden, maar ook in Belize zijn we ze ooit tegengekomen. In vergelijking met deze mensen zijn de zwarte kousen kerkers vrolijke flierefluiters. De Mennonieten en zeker de nog strengere Ammanieten zijn wars van alles wat modern is, inclusief kleding, machines , auto’s e.d.. Ze zien eruit alsof ze zo uit de middeleeuwen zijn gestapt, ze rijden in zeer sobere koetsjes rond en bij velen druipt de inteelt er vanaf. We kwamen ze tegen omdat we naar St. Jacob en Elmira wilden, twee stadjes met een Duitse emigranten achtergrond, als overigens ook Kitchener dat ooit Berlin heette (tot in de eerste Wereldoorlog).

In St. Jacob kwamen we per toeval terecht op de Grote Markt. Dit is kennelijk een begrip, want er stonden duizenden auto’s op grote parkeerterreinen. En wat doe je dan, je zoekt er ook een plekje.

Op de markt was het immens druk, maar eigenlijk stelde het in onze ogen niet veel voor. Zeker 80 procent van de kraampjes/winkeltjes e.d. waren verkooppunten van junkfood de rest verkocht uitsluitend oubollig spul. Vrijwel iedereen zat er dan ook te eten of stond in de rij om iets te bemachtigen.

Het was moeilijk de foto van de dag te kiezen. Het werd deze Mennonieten mevrouw, maar Cora tussen de enkellange flanellen nachthemden gooide ook hoge ogen..

De rest van de dag zijn we naar het NW gereden en in Tobermory geëindigd. Het eerste deel door heel vruchtbaar gebied waar veel wordt verbouwd en grote boerderijen afgewisseld worden door kleine dorpjes. Op het schiereiland waar we nu zitten staan voornamelijk struiken en lage bomen, dat komt doordat het vooral uit moeras bestaat.

Per saldo een heel leuke en interessante tocht.

Morgen moeten we om 6 uur bij de veerpont staan. Dat betekent vroeg op, heel vroeg op.

Maandag 13 Juli. Niagara Falls.

Naar verluid gaan elk jaar ongeveer 14 miljoen toeristen naar de Canadese kant van de Niagara Falls. Nu, dat is te begrijpen! Het is echt een overweldigend natuurwonder. Gelukkig waren we er al vroeg en was het nog rustig, want het werd echt zienderogen drukker. We hebben er alles gedaan wat we wilden doen. Vele kilometers langs de rivier gelopen, veel foto’s gemaakt en ook nog een lekkere Japanse lunch gegeten. Niet te laat zijn we weer vertrokken, het binnenland in. Eigenlijk wilden we morgen naar Toronto gaan, maar daar zien we van af. Er is een al drie weken durende staking van de vuilnisophaaldienst en volgens de familie liggen alle parken en pleinen vol met afval en stinkt het er geweldig. Wel jammer, want het is een zeer interessante stad. Moeten we hier nog een keertje terugkomen….

Zondag 12 juli. Grimsby

Na een soepele tocht kwamen om 15.00 uur in Grimsby (Canada) aan. Het enige opvallende aan de tocht was de douane bij de Canadese grens. De dienstdoende diender zat uitgebreid op zijn praatstoel, misschien omdat hij zelden Nederlanders langs ziet komen. Dat de rij auto’s achter ons steeds langer werd deerde hem niet en ja, als iemand die het land in wil ga je niet “schiet eens wat op” roepen hè.

In Grimsby wonen Tante Lien en Oom Dries en hun dochter Lia. Tante Lien is een zus van Cora’s vader. Ze zaten al op ons te wachten, het was een heel hartelijk weerzien. Ze wisten een camping in de buurt, zodat we ook voor de avond onder de pannen waren. Verder hebben we uren geklept, heerlijke echte Nederlandse pot gegeten die Tante Lien had klaargemaakt en nog meer geklept. Morgen gaan we verder, de Niagara Falls staan op het programma.

Zaterdag 11 juli. Shoppen en rijden.

Na een nacht vol onweer en regen, en dus wat moeizaam slapen hezen we ons best nog wel snel het bed uit. Het weer was inmiddels gelukkig weer opgeklaard. Gisteren waren we uren in een supermarkt geweest, dus voor de inwendige mens was alles aardig op orde. Maar verder bleven er nog wel wat onvervulde wensen over, want de camper is nogal Spartaans ingericht. Geen theedoeken, hangertjes, barbecues, laat staan houtskool of aanmaak spul. De kussens waren flinterdun en de handdoeken wit. Wit?? Ja wit, en welke idioot gebruikt er in een camper witte

handdoeken. Die zijn zwart voordat de dag over is nietwaar??

Nu, we hebben nu ook donkere handdoeken, theedoeken, hangertjes, kussens , enz., enz. En een mooi stuk biefstuk, maar daarover later meer.

Pas om 1 uur vertrokken we verder richting Canada, maar nu hadden we wel zo ongeveer alles wat we wilden hebben. We hebben nog 225 miles afgelegd en zitten in Emmet, niet ver van de grens met Canada.

Ter meerdere glorie van al het nieuw aangeschafte materiaal hebben we vanavond een onwaarschijnlijk mooi stuk vlees gegrild op onze nieuwe barbecue. Het zal duidelijk zijn dat deze heerlijk smaakte, zeker met Cora’s Roquefort/boter saus. En een mooi glas wijn.

Morgen ontmoeten we Cora’s familie die in de buurt van Toronto woont. We kijken er naar uit.

Vrijdag 10 juli. Ophalen van de camper.

Vandaag stond in het teken van het ophalen van onze camper. Eigenlijk kan je dat alleen tussen 13.00 en 16.00, maar daar laten we ons niet door afschrikken. Na enig oponthoud bij vertrek (ons kamermeisje bleek mijn pyjama meegenomen te hebben, dat zal ik maar als een compliment zien:J) waren we mooi op tijd hij het verhuurbedrijf Cruise America. Ze hadden onze wagen bijna klaar, maar voordat je het weet ben je twee uur verder alvorens je vertrekt. Niet dat je dan lang rijdt, want de eerste stop is bij de eerste supermarkt die je tegenkomt. Per slot heb je niets te eten of te drinken bij je! Dat was bij ons na nog geen kilometer. Opnieuw blijkt zo’n eerste bezoek uren te kosten. Je weet er heg noch steg en je hebt “alles” nodig. Weer twee uur later waren we klaar om echt te gaan rijden. En dat verliep prima. Er gaat niets boven enige ervaring nietwaar!

Op de geplande camping aangekomen bleek er helaas een ander ervaringsfeit opnieuw te kloppen; er is altijd iets kapot aan een (huur)camper. Nu bleek op de camping aangekomen de airco niet te werken. Normaal gesproken geen ramp, want die gebruiken we vrijwel nooit. Maar vandaag is het bloedheet en Cora moet voor alle (aangekochte) spullen een plaatsje zoeken en dat is in deze omstandigheden een warme aangelegenheid. Maar het gaat vast wel lukken.

De hedendaagse huurcampers zijn meer dan camper alleen, het zijn vooral rijdende reclamezuilen! Slim bedacht van de heren Cruise America en of huurders dat nu zo leuk vinden…. ons is het in ieder geval niet gevraagd.

Morgen verder boodschappen doen en richting Canada.

Donderdag 9 juli. Laatste dag in Chicago.

Omdat vandaag niet veel anders verliep als gisteren zal ik het kort houden. ’s Ochtends zijn we via via naar het centrum gelopen, de gebouwen bewonderend. We hadden gisteren beloofd langs te komen op het nieuwe hoofdkantoor van Harbour Capital Advisors. Dit is een van de dochterondernemingen van Robeco die vroeger aan mij rapporteerden en waarvan David (zie gisteren) de baas is. Het was heel leuk om de mooie nieuwe lokatie, vlak naast de Sears toren, te bezoeken. Nog leuker was het om een aantal bekenden van vroeger weer te zien tijdens de lunch die David georganiseerd had. Het gebeurt niet vaak , maar op zo’n moment mis ik mijn vroegere leven toch wel een beetje. ‘s Middags was weer geheel aan de architectuur gewijd, met als hoogtepunt een boottocht over de rivier met opnieuw een fantastische gids. Deze gidsen zijn allemaal vrijwilligers, echt bijzonder. Na een mooi afsluitend visdiner op de pier gaan we morgen Chicago achter ons laten. Met enige weemoed, want het is een fantastische stad!

Woensdag 8 juli. Chicago: Mooie stad!

Na een goede nacht op tijd op, want we hadden veel op de planning staan.

Het eerste doel was het maken van een door een gids begeleide wandeling langs architectonisch bijzondere en/of belangrijke gebouwen. In 1871 is het centrum van de stad geheel in vlammen opgegaan. Hierdoor was er ruimte om zaken groots aan te pakken en tegelijk werden er hier technieken ontwikkeld om via staal hogere gebouwen te maken dan eerder mogelijk was. Chicago is daardoor de bakermat van de wolkenkrabber geworden, er zijn in de loop van de afgelopen 120 jaar in veel verschillende stijlen zeer uiteenlopende gebouwen neergezet. We hadden een uitstekende gids, die ons twee uur lang veel moois heeft laten zien. De rest van de dag zijn we op eigen houtje door de stad gelopen waar het ons zeer opviel hoe schoon en groen deze miljoenenstad is. En de mensen zijn hier veelal erg vriendelijk, ook dat vindt je niet vaak meer. Het enige minpuntje was dat het een groot deel van de dag miezerde, maar je kan niet alles hebben.

’s Avonds hadden we een afspraak met een oud collega/vrienden van ons, David en Susan Van Hooser. Het weerzien was na 4 jaar allerhartelijkst.

Morgen gaan we door met wat we vandaag gedaan hebben, gebouwen bekijken. Er zijn hier ook een paar goede musea, maar die komen op het tweede plan en daarmee niet meer aan bod.

Dinsdag 7 juli – Naar Chicago

Om half zes liep de wekker af, maar dat was niet nodig want we waren al wakker. Kennelijk ben je onbewust bang je te verslapen en het vliegtuig te missen. Mirjam bracht ons naar Schiphol, heel lief!

De vlucht was prima, we vertrokken stipt op tijd en deden er een half uur korter over dan gepland waardoor we dankzij de 7 uur tijdverschil nog voor 12 uur op het vliegveld stonden. Daar haperde de vlotte voortgang ernstig want we stonden meer dan drie kwartier in de rij voordat we door de immigration waren, met achterlating van 10 vingerafdrukken en een digitale foto. Welkom in de US!!

Vervolgens liep alles weer voorspoedig, om twee uur liepen we door Chicago. Het is een mooie, ruim opgezette stad met veel verschillende types hoogbouw. We zijn tijdens onze omzwervingen op de Hancock Building geweest waar je een grandioos uitzicht hebt over de stad (het hoge zwarte gebouw rechts op de foto). Ons hotel ligt aan het meer. Voor degenen met jonge ogen is het het gebouw met een W op de gevel, ongeveer in het midden. Daarna zijn we naar het einde van de hele lange pier gewandeld, waarna het pitje toch wel een beetje begon te doven. Dadelijk nog wat te eten vinden. Daarna is het voor vandaag (of eigenlijk morgen in NL termen) mooi geweest.